(သြယ္၀ိုက္ၿပီး ငါေလမေျပာခ်င္… ဗမာ့သမိုင္းမ်ားစြာ၊ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ရာ… က်ေနာ္ ေမြးခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ မရိွေတာ့ပါ…။)
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ရန္ကုန္က ဒီေန႔နာမည္ႀကီးတဲ့ အဆိုေတာ္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္ တဲ့ လင္းလင္း၊ ေရး-ဆိုထားတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေသဆံုးျခင္းဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး။
လြန္ခဲ့တဲ့လကမွ အင္တာနက္ကတဆင့္ ပ်ံ႕ႏွ႔ံေပၚထြက္လာလို႔ က်ေနာ္လည္း ၾကားလိုက္တာပါ။ မႏၲေလးရဲ႕ အစဥ္အလာ သမိုင္းေၾကာင္းေတြးရင္ ရွက္ေနမိတဲ့အေၾကာင္း၊ အေရွ႕ဘက္က ဘာသာစကားမတူ၊ အသားျဖဴျဖဴလူေတြနဲ႔ တစိမ္းေတြ ၾကား ဖံုးလြမ္းေန ကိုယ့္ရဲ႕ဇာတိအစစ္အမွန္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ေသဆံုးသြားပါၿပီလို႔ ရင္နာနာနဲ႔ ဟစ္ေႂကြးထားတဲ့ သီခ်င္း ေလးပါ။
ဘယ္သူေတြလည္း.. ဒီၿမိဳ႕ထဲမွာ.. ဟိုးအေရွ႕ရပ္က.. အိမ္နီးခ်င္းေတြ..၊ မ်က္လံုးေမွးေမွး.. အၾကည့္နဲ႔ပါ။ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ငါေလေတြးရင္း၊ သမိုင္းေၾကာင္းမ်ားစြာ ငါေလေမးရင္း.. နား ၂ ဖက္ခ်ည္းပိတ္ေနမိ၊ တစိမ္းေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႔ေနတဲ့ ငါတို႔ရဲ႕ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ေသဆံုးျခင္း…
မႏၲေလးၿမိဳ႕ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာက်ခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာေပနဲ႔ ဘာသာစကားက ဒီဘက္ေခတ္မွာလို္ ၿခိမ္းေျခာက္တာမခံခဲ႔ရပါဘူး။ ကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက မႏၲေလးမွာ အထင္ကရရိွတဲ့ ေရွးေဟာင္း ေစ်းခ်ဳိ႐ံုေတာ္ႀကီးကို န၀တ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ လက္ထက္ကဖ်က္လိုက္ၿပီး သူတို႔ေျပာတဲ့ ေခတ္မီ ၆ ထပ္ေစ်းႀကီး ေဆာက္လိုက္ေတာ့ ပထမဆံုးေပၚလာတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ဟာ တ႐ုတ္ဆိုင္းဘုတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ အုပ္စိုး ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာထက္ တ႐ုတ္စာကပိုကဲလာပါတယ္။အဂၤလိပ္ဆိုင္းဘုတ္ထက္ တ႐ုတ္ဆိုင္းဘုတ္က ပိုမ်ားသြားပါတယ္။
တခ်ိန္က ဘံုေက်ာင္းေတြမွာပဲ ျမင္ရတဲ့ တ႐ုတ္စာနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတြဟာ ဒီေန႔မႏၲေလးၿမိဳ႕လည္အႏွံ႔ လက္ညိႇဳးညႊန္ရာ၊ မ်က္ႏွာမူရာတိုင္း ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားထက္၊ တိုင္းတပါးစာေပ၊ စကားေတြက ပိုၿပီးတန္ဘိုးႀကီးမားသ ေယာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
မႏၲေလးယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သမိုင္းဆိုင္ရာေတြ ေရးသားေလးရိွတဲ့ စာေရးဆရာဆူးငွက္က မႏၲေလးက တ႐ုတ္စာေပယဥ္ေက်း မႈႀကီးစိုးလာပံုကို ခုလိုရွင္းျပပါတယ္။ “အဲေနာက္ပိုင္းေတာ့ မႏၲေလးလိုေနရာမ်ဳိးမွာ စီးပြားေရးအရေရာ၊ တ႐ုတ္ရဲ႕ လႊမ္း မိုးမႈေတြ မ်ားလာတာေပါ့ တ႐ုတ္စာသင္ေက်ာင္းေတြေပါ့ဗ်ာ… တ႐ုတ္စာသင္ေက်ာင္းေတြ။ ဗမာကေမြးတဲ့ ဗမာကေလး စစ္ကိုေတာင္ မျဖစ္မေန တ႐ုတ္ေက်ာင္းပို႔တဲ့အထိေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အလားတူပဲ အလုပ္ေခၚတဲ့ ေနရာေတြမွာ တ႐ုတ္ စကားေျပာ တတ္ရမယ္ဆိုတဲ့အထိ လႊမ္းမိုးမႈေတြကမ်ားလာတယ္။ တဖက္က ဗမာစာအားနည္းမႈေတြ ျပန္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္လည္း၊ မႏၲေလးမွာ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းေတြရိွတယ္၊ ပိုက္ဆံရိွတဲ့ကေလးတိုင္းကို အဲဒီေက်ာင္းေတြမွာ ထားတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတြက ဗမာစာမသင္ဘူး ဒီေတာ့ ျပည္တြင္းမွာေနတဲ့ ကေလးေတြေတာင္ ဗမာစကား ဗမာစာတတ္ဘို႔က ခဲယဥ္းသြားၿပီ။ ဆိုေတာ့ ဒီကေလးကလည္း ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသြားမယ္။ ၿပီးေတာ့တခါ တ႐ုတ္စာသင္အံုးမယ္ဆိုရင္
စဥ္းစားသာၾကည့္ေပါ့။ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား ၾကာရင္ ဘာမွကို က်န္ေတာ့မွာမႈတ္ေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္အခုေနထိုင္ေနတဲ့ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံအပါအ၀င္၊ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာ ႏိုင္ငံစံုက၊ လူမ်ဳိးစံုဘာသာစံု၊ အေရာင္အေသြးစံု လာေရာက္အေျခစိုက္ေနထိုင္တာေတြရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံရဲ႕ စာ၊ စကားပဲ အသံုးျပဳရပါတယ္။ မိမိတို႔ လူမ်ဳိးစာေပ၊ စကားနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈလည္း သင္ၾကားခြင့္၊ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ေပးထားပါတယ္၊ ဒါကတပိုင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံ တြင္း လူမႈအဖဲြ႔အစည္းနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္း၊ ႐ံုး၊ လုပ္ငန္းခြင္အားလံုးမွာ လူမ်ဳိးျခား စာေပ၊ စကား တရား၀င္ေျပာဆို၊ ေရး သားခြင့္မရိွပါ။
အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ စာ ဒီႏိုင္ငံသားေတြ လူတိုင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေျပာေလ့ေျပာထ မရိွပါဘူး။ အဂၤလိပ္လို ဆိုင္း ဘုတ္ေတာင္ မရိွသေလာက္ရွားပါတယ္။ ဒီနည္းလမ္းနဲ႔ မိမိႏိုင္ငံစာေပ၊ စကားနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာက ေရရွည္အက်ဳိးမၾကည့္တတ္သလို၊ ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္နည္းပါးတဲ့ စစ္ဘို႐ႈတ္၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေရာ၊ အကၽြတ္ေတြေရာ၊ လူတြင္က်ယ္လုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကလို႔ ဗမာလူငယ္ေတြကိုယ့္ အမ်ဳိးသားစာေပ၊ စကားေတာင္ အေလး မထားႏိုင္ ျဖစ္ေနရတယ္။
အတိတ္ကိုျပန္ၾကည့္ရင္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကတည္းက ပန္းေသးတ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြ ဘုရင့္တပ္ မေတာ္မွာ အမႈထမ္း အရာထမ္းအျဖစ္ ေရာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္လက္ထက္မွာလည္း အိမ္းနီးခ်င္းယူနန္္ နယ္ဘြား တ႐ုတ္ေတြ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ၊ စီးပြားေရးအရ အေျခစိုက္လာေပမဲ့၊ မိမိတို႔မိသားစု စားေရး ၀တ္ေရး သက္ သက္လာသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယကမာၻစစ္ၿပီး ေမာ္စီတံုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ေရာ၊ ခ်န္ေကခ်ိတ္အစိုးရ ေထာက္ခံသူေတြ ျမန္မာနယ္ ထဲ ခိုလံႈခဲ့တာေတြရိွေပမဲ့ သူတို႔ဟာ ျမန္မာမႈကိုေလးစားၿပီး ျမန္မာျပည္ခ်စ္စိတ္ရိွတဲ့ ျမန္မာျပည္သား ဧည့္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္က မတည္ၿငိမ္တဲ့ႏိုင္ငံေရး၊ ဆုတ္ယုတ္ေနတဲ့ စီးပြားေရး၊ အာဏာသိမ္းအစိုးရရဲ႕ ႏိုင္ငံတကာမွာ အထီးက်န္မႈေတြကို အေျခခံၿပီး အေရွ႕က တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြ ၿပိဳဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ မွတ္ပံုတင္အတု ေတြနဲ႔၊ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းေတြ၀ယ္ၿပီး (သက္ဆိုင္ရာကိုလာဘ္ထိုးၿပီး) အုတ္အုတ္သဲသဲ ၀င္လာတယ္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ တန္ဘိုး အဆမတန္က်ဆင္းမႈေတြ၊စီးပြားျခြတ္ျခံဳက်မႈ၊အာဏာရွင္ေအာက္က အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ ေခါင္းပါးမႈေတြ ဟာ တိုင္းတပါးသားေတြကို တံခါးမရိွဓားမရိွ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
ဆရာဆူးငွက္က…
“သူတို႔ေနာက္ကြယ္ (backgroun) မွာက နည္းတဲ့ေငြေၾကးအင္အားမွမဟုတ္ဘဲ၊ ဗမာက အဲဒီအခ်ိန္ ေငြတသိန္းဆိုတာ တႏွစ္လံုး ကုန္း႐ုန္းရွာေတာင္ ခဲယဥ္းတဲ့အခ်ိန္၊ တ႐ုတ္က သိန္းေပါင္း၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ (က်ပ္ေငြ) သူတို႔လက္ထဲရိွေန တာကိုး။ က်ေနာ္တို႔ၾကားေနတာ ၁၉၉၀ ေလာက္က ေငြေၾကးအမ်ားႀကီး ေထာက္ပံ့ၿပီး ႀကိဳက္တာ၀င္လုပ္၊ အဲလိုေနာက္ ကြယ္က လုပ္ေပးေနတာ။ ဒါ အစီအစဥ္က်က် လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီမွာ တေသာင္းတန္ကို တသိန္းေပးလိုက္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဘိုးဘြားပိုင္ေတြ အဲလိုေရာင္းခ်ပလိုက္တယ္”
ပိုဆိုးတာတခုက တ႐ုတ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ကုမၼဏီေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း၀င္လာေပမဲ့ ဗမာအလုပ္သမားေတြ အလုပ္လက္မဲ့ ဘ၀ကေန မလြတ္ကၽြတ္တာပါဘဲ။သူတို႔အလုပ္သမားနဲ႔ သူတို႔အလုပ္ကိုခိုင္းေစၿပီး ကိုယ့္အိတ္ထဲကိုယ့္ေငြေတြ ျပန္ထည့္ သြားတာပဲ။ ဒီေနရာမွာ အာဖရိကမွာ လာေရာက္ရင္းႏွီးတဲ့ တ႐ုတ္အစိုးရစီမံကိန္းေတြကိစၥ ေျပာျပခ်င္တယ္။
ထံုးစံအတိုင္း အာဖရိကႏိုင္ငံေတြက ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းေတြ၊ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ လိုအပ္ တဲ့ အလုပ္သမားေတြကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကအက်ဥ္းသားေတြေခၚၿပီးခိုင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ အခ်ိန္ကာလတခုထိ ေလ်ာ့ ရက္ရမယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရမယ္၊ အစားအေန၊ ဘာမွမပူရဘူးဆိုေတာ့ လစာမေပးေပမဲ့ တ႐ုတ္ျပည္က ေထာင္ သားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အာဖရိကေရာက္ကုန္တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ အာဖရိကျပည္သူေတြ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ လစာနဲ႔ အလုပ္ေတြမွာ တ႐ုတ္က ကိုယ့္အိတ္ထဲကိုယ္ျပန္ထည့္သြားတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာလည္း တ႐ုတ္က အာဖရိကလမ္း စဥ္သံုးေနပါတယ္။ ဆရာဆူးငွက္ေျပာတာက…
“အခု ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ၀င္လာတဲ့တ႐ုတ္ေတြဆို…၊ အရင္ကမွ ဗမာအလုပ္သမားခန္႔ေသးတယ္ သူတို႔ရဲ႕ စက္႐ံု စီမံကိန္း၊ ဘာ၊ ညာစီမံကိန္းေတြဆို ပညာရွင္ကေန၊ အလုပ္ၾကမ္းသမားအထိ သူတို႔ဆီက တ႐ုတ္ေတြအကုန္ေခၚခ်လာ တာ၊ ဆိုပါေတာ့ အခုဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းစီမံခ်က္ေတြဆို သူတို႔ အလုပ္သမားေတြနဲ႔ သူတို႔လာတာ။ ကုလားအုတ္လိုေပါ့ ဗ်ာ။ သူတို႔အက်င့္၊ သူတို႔လူမ်ဳိးစရိုက္အတိုင္း စီးစီးပိုးပိုးနဲ႔ အကုန္လုပ္သြားတာ။ ရိွသမွ် အကုန္သူတို႔အိတ္ထဲေရာက္ ေအာင္လုပ္သြားတာ”
တခါတံုးက က်ေနာ္နယူးေဒလီ(အိႏၵိယ)က ၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္ ေဟာ္တယ္တခုကို မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ေတြ႔ဘို႔ ေရာက္ သြားတယ္၊ အေပါ့သြားခ်င္လို႔ ေဟာ္တယ္ဧည့္ခန္္းအနီး သန္႔စင္ခန္းကိုသြားၿပီး အထြက္မွာ လက္ေဆးမလို႔ျပင္ေတာ့ ေဟာ္တယ္၀န္ထမ္း၀တ္စံုအျပည့္နဲ႔ အိႏိၵယအမ်ဳိးသားတေယာက္က က်ေနာ့္ကို လက္ေဆးကန္ေရပိုက္ဖြင့္ေပးတယ္၊ ၿပီး ေတာ႔ လက္သုတ္ပု၀ါေလးကိုင္ၿပီး ေဘးမွာရပ္ေနတယ္၊ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္းေၾကာင္သြားတယ္။ ေနာက္မွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ ျမားျပားလြန္းတဲ့ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာကို အဲလိုေျဖရွင္းၾကပါတယ္။ ကုမၼဏီ ေတြ၊ ျပည္ပကလာေရာက္ရင္းႏွီးတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြကို မိမိႏိုင္ငံက ၀န္ထမ္းဘယ္ေလာက္ ဦးေရ ကို၊ ဘယ္ေလာက္ႏႈံးထားနဲ႔ လစာေပးၿပီး အလုပ္ခန္႔ရမယ္ဆိုတာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ အဲ လို ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကိုကာကြယ္တဲ့ မူ၀ါဒေတြရိွဘို႔ လိုေနပါၿပီ။
အခုေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာကို ျပည့္တန္ဆာထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနသလိုပါပဲ။ ဆရာဆူးငွက္ ေျပာျပတာကရွင္းပါတယ္။ လူေရာ၊ ရိကၡာေရာ၊ အျမတ္အစြန္းေရာ အကုန္ယူသြားတာတဲ့။
“တေကာင္းဘက္က နီကယ္လ္စီမံကိန္းေတြနဲ႔ ရခိုင္ ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္း စီမံကိန္းေတြမွာဆို၊ ဗမာက တ႐ုတ္အလုပ္ၾကမ္း သမားအတြက္ပါ ၀န္ေဆာင္မႈေပးရတယ္။ သူတို႔က ဒီမွာရိွတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သားငါးကို ၀ယ္စားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တမတ္၊ ငါးမူးအျမတ္နဲ႔ သူတို႔အလုပ္သမား၂ေထာင္ေရာက္လာလို႔ ဒီေလာက္ေရာင္းရတာဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေန ရတယ္။ ၀န္ေဆာင္မႈမွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့.. အဲဒီနားေလးက ရြာေတြမွာ အႏွိပ္ခန္းေတြ၊ အရက္ဆိုင္၊ ကာ ရာအိုေကေတြ ေပၚလာတယ္။ သူတို႔အတြက္ မေကာင္းတဲ့မိန္းမေတြ ေပၚလာတယ္။ အဲဒါေတြကို ဗမာက လုပ္ေပးလိုက္ရ တာဗ်။ ဒီမွာက ဆင္းရဲလြန္းေတာ့၊ တႏွစ္လံုးေကာက္စိုက္မွ ေတာသူေတာင္သားေတြ ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ရတဲ့အခ်ိန္၊ သူတို႔နဲ႔ တညသြားအိပ္လို႔၊ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ရတာဆိုေတာ့ အဲလိုေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘက္က ရံႈးၿပီးရင္းရံႈးရင္း မိေအး ၄-၅-ဆယ္ခါ နာေနၾကရတာဗ်။ ဒီအတိုင္းသာဆက္သြားမယ္ဆို၊ က်ေနာ္တို႔က သယံဇာ တပါသြားၿပီ၊ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေတြပါသြားၿပီ။ ေနာက္တခါ က်ေနာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း အလႊမ္းမိုးခံေနရၿပီ။ ဘာ မ်ားမက္ေလာက္စရာ ရိွေတာ့လို႔လဲ၊ အဓိကက ကိုယ့္ဟာနဲ႔ အကုန္လံုးလုပ္စားသြားခဲ့ၾကတာကိုးဗ်။
မႏၲေလးသားစာေရးဆရာဆူးငွက္ေျပာျပသြားတာေတြပါ။
မႏၲေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြယ္လြန္သူ အမ်ဳိးသားစာဆိုေတာ္ ကဗ်ာဆရာေဇာ္ဂ်ီက …
မႏၲေလးဟာ တဖက္မွာဂႏၴ၀င္ဆန္လြန္းသလို တဖက္မွာလည္း ေမာ္ဒန္ျဖစ္လြယ္တဲ့ၿမိဳ႕။“ဆံပင္ကိုက္ညႇပ္ေသာ ဆို္င္ႀကီး” လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေရးသလို၊ “ဘသန္းကေဖး” လို႔ ေခတ္မီမီစတိုင္ ပထမဆံုးသံုးတာမ်ဳိးလို႔ ေထာက္ျပဘူးပါတယ္။ အခုလို အခ်ိန္မွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ တမလြန္ကလာၿပီး မႏၲေလးကိုေတြ႔ရင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာ စိနအကၡရာအလွ်ံပယ္ ဆိုင္း ဘုတ္မ်ားႏွင့္ စကပ္တိုေပါင္တံျဖဴ စကားမတူ၊ အယူ၀ါဒျခား၊ လူမ်ဳိးကဲြ စိနတိုင္းသားတို႔၏ စီးပြားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈလႊမ္းမိုး ေနသည့္ ထီးက်ဳိးစည္ေပါက္ ျမန္မာတို႔၏ ေနာက္ဆံုးယဥ္ေက်းမႈခံတပ္၊ မန္းေနျပည္ေတာ္္ႀကီးလဲၿပိဳေလၿပီတကား…
လို႔မ်ား၊ ရင္နာနာနဲ႔ ေရးေလမလားလို႔ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
ကိုညိဳ (ေအာ္စလို)
(RFA ေရဒီယိုဖရီးေအးရွားမွ အပတ္စဥ္ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္း ေဖာ္ျပေနတဲ့ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈမွတ္စုမ်ားမွ)
